Maitane Carballo
Soinu teknikaria
Munduari begiratzeko leihoak zabal-zabalik utzi ditu Carballok (Gasteiz, 1993) azken urteetan, burua galdu gabe, dokumentalgintzan murgilduta. Soinu teknikari lanetan aritzen da, eta lekurik gordeenetako ahotsak kanpora atera ditu bere proiektuetan. Lurraren ahotsak da bere azken proiektuetako bat, dagoeneko Primeran eta Filmin plataformetan ikusgai. Asko bidaiatzeko aukera izan du bere lanbidean, beti arduraz eta modu kontzientean. Esti Lanao. Argazkia: Elizabeth Soumya.
Istorio bereziak kontatzen dituzu dokumentaletan. Noiz sortu zitzaizun hori egiteko motibazioa?
Betidanik izan dut gai sozialen gaineko grina1 handia, eta beti gerturatu izan naiz horrelako istorioetara. Duela urte batzuk, Gariza Films ekoiztetxeak nire soinu teknikari profila ezagutu zuen eta proiektu bat aurkeztu zidan: Lurraren ahotsak. Garai hartan 24 urte nituen eta, proiektu horri esker, bi urtez hamaika herrialdetan izan nintzen. Bertan, Aner Etxebarria eta Pablo Vidal zuzendariekin lan egin nuen eta grina hori are gehiago areagotu zidaten, asmo bertsua2 izan baitute beti.
Oso ezagunak ez diren kulturei eta herriei agerikotasuna ematen ari zarete. Asko ala gutxi, ekarpena egiten ari zarete gizartean.
Tira, Lurraren ahotsak ikus-entzunezkoaren kasuan, ez da produktu komertziala, salmenta ez da film handi batenaren modukoa, eta ez dakigu zenbat pertsonarengana hel gaitezkeen. Baina hamar lagunengana heltzen bagara, gutxienez, bada zerbait. Nire ustez, etorkizunean politena zera litzateke: gure dokumentaleko pertsonekin batera lan egitea, alegia, haiek lengoaia zinematografikoa ikastea eta beren istorioak edo ikuspuntuak kontatzea. Izan ere, oro har, dokumentalak gure mendebaldeko ikuspuntutik jorratzen ditugu, ohartu gabe, gure herrietara ekartzen ditugu, baina protagonisten ikuspegiak dira garrantzitsuena.
