Joanes Echeveste
Pontx pailazoa

Txikitatik izan nahi zuen pailazo, eta txikitatik da pailazo Echeveste (Sara, 2005): 11 urterekin sortu zuen Pontx. 2023an Gelara! ikuskizunarekin oihartzun handia lortu ostean, iazko azaroan estreinatu zuen Pontxen hirugarren lana, Denak plazara, baita izen bereko diskoa argitaratu ere. Gainera, Pirritx, Porrotx eta Marimototsen azken emankizunean dabil lanean. Oholtzatik oholtzara ez dabilenean, irakasle aritzen da AEKn, Saran. Eñaut Mitxelena.

WhatsAppeko zure profilean: Ez naizela oso normala diote... Pailazoa izateko, ezin normala izan?
Zer da normala izatea? Hori da galdera. Ni pertsona nahiko xelebrea naiz; umorea maite dut, besta, lagunekin egotea, eta saltsa askotan sartzen naiz. Askotan erraten dizkidate “Ez zara normala!”, “Ideia hori zoroa da!” eta halakoak. Beraz, nire saltsa egiten dut.

Pertsona normala ez, agian; pailazo normala bai?
Bai, pailazo normala bai. Umorea maite duena, txisteak egiten dituena, haserretu ere egiten dena, emozioak borborrean dituena, ziria sartzea oso gustuko duena, gezurrak erratea, ironikoa...
Joanes eta Pontx. Zer ematen dio batak besteari?
Pontxek Joanesi askatasuna, dudarik gabe. Pontxekin ari naizenean, oso lasai sentitzen naiz, aske, gauzak egiteko eta errateko orduan askotan ez dut bi aldiz pentsatzen. Eta Joanesek Pontxi... neuk gorpuzten dut, beraz, moldea, ahotsa eta beste ematen dizkiot. Elkar osatzen dute. Joanesek baditu Pontxen izaera batzuk umorea egiteko, pentsamendu batzuk emateko edo gezur batzuk esateko, betiere bihurriak badira.

Pirritx, Porrotx eta Marimotots erreferente dituzu, eta orain baita lankide ere.
Ikasturte honetan hasi naiz haiekin lanean, Ostirala iritsi da! obran Lore pertsonaia antzezten. Nire idoloekin lan egiteko aukera suertatu zait. Joxe Marik deitu zidan proposamena egiteko. Hasieran bitan pentsatu nuela erraten badut ere, erabakia hartua nuen telefonoa eskegi aurretik. Birritan pentsatzearena izan zen, batez ere, nire egutegia eta bizitza antolatzeko pare bat egun behar nuelako. Txikitan hori nuen ametsa, eta, bat-batean, urrun ikusten duzun zerbait egun batetik bestera suertatzen zaizu. Aukera aprobetxatu behar duzu, noski.
Azken lanean, lehen aldiz aktore bat duzu ondoan: Alazne Etxeberria. Bakarregi sentitzen al zen Pontx?
Oholtzan, ez; publikoa hor da eta harekin jolasteko aukera paregabea da: elkarri eragiteko, elkar zirikatzeko eta beste. Nabariagoa izan da kontatzeko edo sortzeko prozesuan; hor bakarrik aritzea bada pixka bat oztopo. Ikuskizun batean txotxongiloak baliatzen dituzu, beste batean telefono deiak edo off ahotsak... eta iristen da une bat non gauza batzuk kontatzeko beste formula batzuk bilatu behar diren. Gainera, istorio bat kontatzeko antagonistak ere edukitzea politagoa da beti, beste rol eta kolore batzuk ekartzen dizkiolako saioari. Horregatik, nik uste joko handiagoa eman diodala.
Ipar Euskal Herrian erreferente bihurtu zara. Pailazo gutxi aritzen zarete euskaraz?
Haurrentzako euskarazko antzerkia bada, baditugu hainbat konpainia eta ikuskizun. Baina uste dut euskaraz aritzen den pailazo bakarra naizela, eta jendeak biziki baikorki erantzuten du, zeren gero eta eskaera handiagoa baitago, eta nire lekua ere egin dut. Ikastoletan, familietan... ezaguna naiz, eta hori positiboa da. Abantaila bada, Iparraldea txikia dugulako eta, beraz, jendearengana iristea errazagoa delako. Desabantaila da, agian, epe motzean jende askok ikusi zaituela. Ondorioz, beharra eta gogoa nuen zerbait berria sortzeko eta jendeari eskaintzeko. Ez dakit hala izango den urtero, lan handia da eta.
Ipar eta Hego Euskal Herrian lan egiten duzu. Muga nabaritzen duzu?
Pena handiz, baina bai, nabaritzen dut administrazioen eta beste hainbat faktoreren aldetik. Entzun izan ditut pertsona batzuk erraten “Ez, ez, baina guk Hegoaldeko jendeari emanen diogu lehentasuna”. Beste batzuetan alderantziz, muga hausteko gogoa sentitzen da: “Iparraldekoa zara! Saiatuko gara antolatzen”, “Bikain, zeinen ongi hemen ere Iparraldeko aire hori pixka bat entzutea!”... Orohar, horrela da, baina bada denetik.
Eta publikoari dagokionez?
Haurrentzat arrotza da, batzuetan, nik uste Hegoaldean ez delako Iparraldeko aire hori hainbeste entzuten. Hori da nire irakurketa, baina inoiz ez dut arazorik izan, ulertu, ulertzen dutelako; parte hartu, parte har-tzen dutelako; eta ongi pasa, ongi pasatzen dutelako.
Aktore ere ibili izan zara, Go!azen telesailean. Sudur gorriarekin ala gabe, nola nahiago?
Bi munduak ezberdinak dira. Sudur gorriarekin, bada zerbait oso gertukoa dena jendearekin, eta biziki polita da. Bestalde, ardura eta lan handia ere bada. Telebistan, dena prest izaten da: antzeztera joan behar duzu, baina rola prest da, pertsonaia ere bai... beste fase bat da. Nik hagitz ongi pasa nuen Go!azenen, gustura itzuliko nintzateke telebista mundura, ez nago itxita ez batera ez bestera. Beraz, suertatzen bada...

DI-DA BATEAN

Zerk alaitzen dizu eguna? Musikak.
Eta tristatu? Eguraldiak.
Zerk eragiten dizu barrea? Eguneroko anekdota sinple batek.
Eta negarra? Bortizkeriak.
Zerk haserrearazten zaitu? Gezur mingarriek.
Bizio bat? Jatea.
Plazer txiki bat? Lagunekin elkartzea eta ezer ez egitea.
Plazer handi bat? Besta egitea.
Zer izan nahi zenuen txikitan? Pailazoa.
Eta orain, zer ez zenuke izan nahi? Pertsona gorrotatua
Pailazo bat? Mr. Bean.
Pailazoa bakarka, bikotean ala hirukotean? Bakarka, binaka eta hirukotean.
Plaza bat? Umorea dagoen edozein plaza.