Margaux Villard
Poitiers, Frantzia, 1991

Hemezortzi urtera arte jaioterrian bizi ostean, Eskozian Artearen Historia ikasi eta pandemia garaian Euskal Herrira etorri zen, Senperera, gurasoen etxera. Hendaian, Foruan eta Ibarrangelun bizi izandakoa, egun Donostia du bizileku. Hain zuzen, bertako Irrintzi AEK euskaltegian ibili da aurten, C1 ateratzen. Frantsesa, ingelesa eta euskara dakizki, eta gaztelaniaz, berriz, “maila ertaina” du.

Nolatan iritsi zinen euskarara?
Txikitan, Donibane Lohizunera joaten nintzen. Gainera, aitaren familia muga ingurukoa da, eta harreman oso estua daukat haiekin. Nire amonak badaki euskaraz, nahiz eta asko galdu zuen; nik, normalean, frantsesez hitz egiten dut harekin. Bestetik, Iparraldean lagunak egin nituen. Oso euskaldunak ziren, eta barnetegiaren berri eman zidaten, eta joatera bultzatu. Bestalde, emakumeen ondare immaterialari buruzko doktoretza egiteko asmoa nuenez, banuen ondare immateriala babesteko interesa. Finean, hainbat arrazoik gerturatu ninduten euskarara.
Nolako prozesua izaten ari da?
Hutsetik hasi nintzen Foruko barnetegian, eta 9 hilabetez izan nintzen bertan. Alde batetik, oso esperientzia polita izan zen: irakasleekin, ikasle batzuekin... Baina, aldi berean, elkarbizitza gogorra egiten zitzaidan zenbait unetan, dena elkarrekin egiten genuelako. Barnetegitik kanpora ere harremanak egin nituen, eta oso ongi moldatu nintzen. Hango sare feministan sartuta nengoen, harreman politak sortu nituen, eta orain arte eutsi diet. Barnetegia eta gero, iaz, Irrintzi AEKn matrikulatu nintzen. Barnetegitik eta euskaltegitik kanpo, kaleko eta lagun arteko harremanek euskara ikasteko balio izan didate.
Zer izan da zailena zuretzat?
Idazlanetan, esaldien ordena. Oso zaila egiten zait. Pentsatzen dut orain hobetu dudala, baina normalean... Hitz egitean ez, baina idaztean ingelesarekin edo frantsesarekin nahasten naizelako gertatzen zait, agian. Bestela, beharbada, hiztegia.
Eta errazena?
Oso logikoa dela. Adibidez, gaztelaniaz gramatika kostatu egiten zait, ia-ia etengabe aldatzen denez oso zaila iruditzen zait. Euskara ez da erraza, baina badu logika, eta horrek erraztu egiten du.
Gustuko hitza edo esamoldea:
Supituki. Eta kokoduna, sonoritatea gustuko dut.
Trikimailuren bat?
Agian, ohikoa da, baina praktikatu, erabili lotsarik gabe, hori delako gakoa. Nire irakasleak hau esaten zuen: “Zure ama hizkuntzaren amnesia izan behar duzu, bestela...”. Bestetik, hemengo kuadrillak oso itxiak dira, eta ez da batere erraza hemen sustraitzea edo lagun taldea sortzea. Egin behar da, bestela ezin duzu praktikatu. Nik, adibidez, barnetegiko lagunekin praktikatzen dut. Errazagoa da erabiltzaile berriak aurkitzea hemengo euskaldun zaharrak baino.